Um ciúme santo
1Quisera eu vocês suportassem um pouco da minha insensatez; aliás, já estão fazendo. 2É que tenho ciúme de vocês com ciúme de Deus, porque decidi apresentá-los a Cristo (marido único) como virgem pura. 3Mas receio que, assim como a serpente enganou Eva com a sua astúcia, de algum modo as vossas mentes sejam corrompidas, quanto à integridade que há em Cristo. 4Pois, se alguém chega pregando um outro ‘Jesus’ que nós não pregamos, ou se vocês acolhem um espírito diferente do que receberam, ou um evangelho diferente do que aceitaram, não é que vocês o toleram numa boa?!
Paulo ministrava sem cobrar
5Ora, em nada me julgo inferior aos melhores apóstolos. 6Embora eu não seja um orador eloquente, contudo tenho conhecimento – mas temos sido amplamente manifestados a vocês em todas as coisas. 7Ou será que cometi algum pecado ao me humilhar para que vocês fossem exaltados, sendo que proclamei o Evangelho de Deus a vocês de graça? 8‘Despojei’ outras congregações, recebendo sustento delas para vos servir; 9e quando estive entre vocês e passei por necessidade, não fui um peso para ninguém; porque os irmãos que vieram da Macedônia supriram minha necessidade. Sim, me guardei para não ser pesado a vocês em nada, e seguirei guardando.
Expondo falsários
10A verdade de Cristo está em mim: este vangloriar não será silenciado em mim nas regiões da Acaia. 11Por que? Porque não vos amo? Deus o sabe! 12Ora, seguirei fazendo o que faço para cortar oportunidade aos que estão procurando oportunidade de serem considerados iguais a nós nas coisas de que se vangloriam. 13Esses tais são de fato falsos apóstolos, obreiros enganosos, se autotransformando em ‘apóstolos’ de Cristo. 14E não chega a ser estranho, porque o próprio Satanás se disfarça de anjo de luz. 15Daí, não é grande coisa se os seus servos também se disfarçam de ministros de justiça, o fim dos quais será de acordo com as suas obras.
Um pouco de vangloriar ‘necessário’
16De novo digo: ninguém me considere um tolo. Mas caso que sim, pelo menos me aceitem como tal, para que também me vanglorie um pouco. 17O que vou dizer não o digo segundo o Senhor, mas como se por tolice, neste vangloriar confiante. 18Já que muitos estão se vangloriando segundo a carne, eu também me vangloriarei 19(pois vocês suportam tolos alegremente, sendo por vossa vez tão sábios!). 20De fato, vocês suportam que alguém vos escravize, vos ‘devore’, vos explore, se exalte e vos esbofeteie no rosto. 21Seria falta de respeito dizer que fomos ‘fracos’?
Em qualquer coisa que alguém possa ser ousado (digo com insensatez), eu também sou ousado. 22São eles hebreus? Eu também. São israelitas? Eu também. São descendentes de Abraão? Eu também. 23São eles ministros de Cristo? (Falo delirando) eu ainda mais: em labutas, muito mais; em açoites, muitíssimo mais; em prisões, muito mais; em ‘mortes’, muitas vezes 24– cinco vezes recebi dos judeus os ‘quarenta açoites menos um’; 25três vezes fui golpeado com varas; uma vez fui apedrejado; três vezes sofri naufrágio (passei vinte e quatro horas dentro d’água) – 26em viagens frequentes, em perigos de rios, em perigos de assaltantes, em perigos de compatriotas, em perigos de gentios, em perigos na cidade, em perigos no ermo, em perigos no mar, em perigos de falsos irmãos; 27em labuta e fadiga, muitas vezes sem dormir, com fome e sede, tantas vezes sem comida, com frio e nudez – 28sem falar em outras coisas: a minha inquietação diária, a minha preocupação com todas as congregações. 29Quem enfraquece, que eu não fique sentido? Quem é levado a tropeçar, que eu não fique indignado?
Quando estou fraco, então sou forte
30Se é necessário vangloriar, vou me vangloriar nas minhas fraquezas. 31O Deus e Pai do Senhor Jesus Cristo, que é bendito para sempre, sabe que não estou mentindo. 32Em Damasco aquele que governava sob o rei Aretas guardava a cidade dos damascenos, querendo me prender. 33Mas por uma janela na muralha fui baixado num cesto e escapei das mãos dele.
Texto Bíblico no Original em Grego
Greek Text F35 - Family 35 | Família 35
11:1 11Ὄφελον ἀνείχεσθέ μου μικρὸν τῇ ἀφροσύνῃ· ἀλλὰ καὶ ἀνέχεσθέ μου. 2 Ζηλῶ γὰρ ὑμᾶς Θεοῦ ζήλῳ, ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ. 3 Φο-βοῦμαι δὲ μή πως, ὡς ὁ ὄφις Εὔαν ἐξηπάτησεν ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ, οὕτως φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς ἁπλότητος τῆς εἰς τὸν Χριστόν. 4 Εἰ μὲν γὰρ ὁ ἐρχόμενος ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει ὃν οὐκ ἐκηρύξαμεν, ἢ πνεῦμα ἕτερον λαμβάνετε ὃ οὐκ ἐλάβετε, ἢ εὐαγγέλιον ἕτερον ὃ οὐκ ἐδέξασθε, καλῶς ἠνείχεσθε.
5 Λογίζομαι γὰρ μηδὲν ὑστερηκέναι τῶν ὑπερλίαν ἀποστόλων. 6 Εἰ δὲ καὶ ἰδιώτης τῷ λόγῳ, ἀλλ᾿ οὐ τῇ γνώσει—ἀλλ᾿ ἐν παντὶ φανερωθέντες ἐν πᾶσιν εἰς ὑμᾶς. 7 Ἢ ἁμαρτίαν ἐποίησα ἑαυ-τὸν ταπεινῶν ἵνα ὑμεῖς ὑψωθῆτε, ὅτι δωρεὰν τὸ τοῦ Θεοῦ εὐαγγέλιον εὐηγγελισάμην ὑμῖν; 8 Ἄλλας ἐκκλησίας ἐσύλησα, λαβὼν ὀψώνιον πρὸς τὴν ὑμῶν διακονίαν, 9 καὶ παρὼν πρὸς ὑμᾶς καὶ ὑστερηθείς, οὐ κατενάρκησα οὐδενός· τὸ γὰρ ὑστέρημά μου προσανεπλήρωσαν οἱ ἀδελ-φοί, ἐλθόντες ἀπὸ Μακεδονίας. Καὶ ἐν παντὶ ἀβαρῆ ὑμῖν ἐμαυτὸν ἐτήρησα, καὶ τηρήσω.
10 Ἔστιν ἀλήθεια Χριστοῦ ἐν ἐμοί· ὅτι ἡ καύχησις αὕτη οὐ φραγήσεται εἰς ἐμὲ ἐν τοῖς κλίμασιν τῆς Ἀχαΐας. 11 Διὰ τί; Ὅτι οὐκ ἀγαπῶ ὑμᾶς; Ὁ Θεὸς οἶδεν. 12 Ὃ δὲ ποιῶ, καὶ ποιήσω, ἵνα ἐκκόψω τὴν ἀφορμὴν τῶν θελόντων ἀφορμήν, ἵνα ἐν ᾧ καυχῶνται εὑρεθῶσιν καθὼς καὶ ἡμεῖς. 13 Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. 14 Καὶ οὐ θαυμαστόν, αὐτὸς γὰρ ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. 15 Οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν.
A little ‘necessary’ boasting
16 Πάλιν λέγω, μὴ τίς με δόξῃ ἄφρονα εἶναι. Εἰ δὲ μή γε, κἂν ὡς ἄφρονα δέξασθέ με, ἵνα κἀγὼ μικρόν τι καυχήσωμαι. 17 Ὃ λαλῶ, οὐ λαλῶ κατὰ Κύριον, ἀλλ᾿ ὡς ἐν ἀφροσύνῃ, ἐν ταύτῃ τῇ ὑποστάσει τῆς καυχήσεως. 18 Ἐπεὶ πολλοὶ καυχῶνται κατὰ τὴν σάρκα, κἀγὼ καυχήσομαι 19 (ἡδέως γὰρ ἀνέχεσθε τῶν ἀφρόνων, φρόνιμοι ὄντες.). 20 Ἀνέχεσθε γὰρ εἴ τις ὑμᾶς καταδουλοῖ, εἴ τις κατεσθίει, εἴ τις λαμβάνει, εἴ τις ἐπαίρεται, εἴ τις ὑμᾶς εἰς πρόσωπον δαίρει. 21 Κατὰ ἀτιμίαν λέγω, ὡς ὅτι ἡμεῖς ἠσθενήσαμεν.
Ἐν ᾧ δ᾿ ἄν τις τολμᾷ (ἐν ἀφροσύνῃ λέγω), τολμῶ κἀγώ. 22 Ἑβραῖοί εἰσιν; Κἀγώ. Ἰσραηλῖταί εἰσιν; Κἀγώ. Σπέρμα Ἁβραάμ εἰσιν; Κἀγώ. 23 Διάκονοι Χριστοῦ εἰσιν; (παραφρονῶν λαλῶ) Ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις 24—ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον· 25 τρὶς ἐρραβδίσθην· ἅπαξ ἐλιθάσθην· τρὶς ἐναυάγησα (νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα)—26 ὁδοι-πορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· 27 ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι—28 χωρὶς τῶν παρεκτός, ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. 29 Τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; Τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;
30 Εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. 31 Ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. 32 Ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν, πιάσαι με θέλων· 33 καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ.