Lázaro de Betânia
1Ora, um certo homem, Lázaro de Betânia, do povoado de Maria e de sua irmã Marta,
ficou doente. 2(Era a Maria que tinha ungido o Senhor com mirra e lhe tinha enxugado os pés com os seus cabelos, cujo irmão Lázaro estava doente.) 3Então as irmãs enviaram alguém dizer a Ele, “Senhor, eis que aquele que amas está doente”.
Jesus deixa Lázaro morrer de propósito
4Ao ouvir isso Jesus disse, “Essa doença não é para morte, mas para a glória de Deus, para que o Filho de Deus seja glorificado por meio dela”. 5(Ora, Jesus amava Marta, a irmã dela e Lázaro.) 6Por isso, quando Ele ouviu que ele estava doente, Ele ficou mais dois dias onde estava! 7 Então, depois disso, Ele disse aos discípulos, “Vamos para a Judeia de novo”.
8 Os discípulos disseram a Ele, “Rabi, ainda agora os judeus procuravam te apedrejar, e vais para lá de novo?” 9 Jesus respondeu: “Não são doze as horas do dia? Se alguém andar durante o dia, não tropeça, porque vê a luz deste mundo. 10 Mas se alguém andar de noite, tropeça, porque a luz não existe nele.”
11 Tendo dito essas coisas, em seguida Ele disse-lhes, “O nosso amigo Lázaro adormeceu, mas eu vou lá para despertá-lo”. 12 Aí Seus discípulos lhe disseram, “Senhor, se dorme, ficará curado”. 13 Mas Jesus havia falado da morte dele, ao passo que eles pensavam que Ele tinha falado do sono natural. 14 Aí Jesus lhes disse claramente: “Lázaro morreu. 15 E fico contente por vossa causa por não ter estado lá, para que creiais. Mas vamos até ele.” 16 Então Tomé (chamado Gêmeo) disse a seus condiscípulos, “Vamos nós também, para morrermos com Ele”.
17 Então, quando Jesus chegou, ficou sabendo que já fazia quatro dias que ele estava no túmulo. 18 (Ora, Betânia ficava perto de Jerusalém, distando cerca de três quilômetros, 19 e muitos dos judeus tinham se agregado às mulheres ao redor de Marta e Maria, para confortá-las acerca de seu irmão.) 20 Então Marta, quando ouviu que Jesus estava vindo, foi ao encontro dEle; Maria, porém, ficou sentada em casa.
Marta
21 Disse então Marta a Jesus: “Senhor, se estivesses aqui, meu irmão não teria morrido. 22 Mas mesmo agora, eu sei que tudo quanto pedires a Deus, Deus te dará.” 23Jesus disse a ela, “O teu irmão vai ressuscitar!” 24 Marta disse a Ele, “Eu sei que ele vai ressuscitar na ressurreição, no último dia”. 25Jesus disse a ela: “Eu sou a ressurreição e a vida. Quem crê para dentro de mim, mesmo que morra, viverá. 26 E todo aquele que segue vivendo e crendo para dentro de mim nunca jamais morrerá. Crês tu nisso?” 27 Ela disse a Ele, “Sim, Senhor, eu tenho crido que tu es o Messias, o Filho de Deus, o que havia de vir ao mundo”.
Maria
28 Após dizer essas coisas, ela foi e chamou sua irmã Maria à parte e disse, “O Mestre chegou e está te chamando!” 29 Ao ouvir isso, ela se levantou de pressa e foi até Ele. 30 (Ora, Jesus ainda não tinha entrado no povoado, mas estava no lugar onde Marta O encontrara. 31 Então os judeus que estavam na casa com Maria e a consolavam, vendo-a levantar-se e sair às pressas, a seguiram dizendo, “Ela vai ao túmulo para chorar ali”.) 32 Então, quando Maria chegou onde Jesus estava, ao vê-lo ela caiu a Seus pés dizendo-lhe, “Senhor, se estivesses aqui, meu irmão não teria morrido!”
Jesus perturba-se
33 Então Jesus, ao ver ela chorando, bem como os judeus que tinham vindo com ela, comoveu-se no espírito e perturbou-se. 34 E disse, “Onde o pusestes?” Disseram-lhe, “Senhor, vem e vê”. 35 Jesus verteu lágrimas. 36 Aí os judeus disseram, “Vejam como Ele o amava!” 37 Mas alguns deles disseram, “Não poderia este, que abriu os olhos do cego, também ter impedido que este morresse?” 38 Então Jesus, comovendo-se em si outra vez, chegou ao túmulo.
Jesus ressuscita Lázaro dentre os mortos
Era uma gruta, e tinha uma pedra colocada à entrada. 39 Disse Jesus, “Tirem a pedra!” Marta, irmã do defunto, disse-lhe, “Senhor, já fede, pois já faz quatro dias!” 40 Jesus disse a ela, “Eu não te disse que, se creres, verás a glória de Deus?” 41 Então tiraram a pedra de onde o morto estava colocado. Aí Jesus ergueu os olhos para cima e disse: “Pai, eu te agradeço porque me ouviste. 42 Eu bem sei que sempre me ouves, mas eu falei assim por causa da multidão que está em volta, para que eles creiam que tu me enviaste.” 43 E tendo dito isso Ele bradou em alta voz, “Lázaro, vem para fora!” 44 E para fora o defunto veio! Amarrado, pés e mãos, com ataduras, e o rosto envolto por um pano. Disse-lhes Jesus, “Desatai-o e deixai-o ir”.
A reação
45 Com isso, muitos dos judeus que tinham vindo a Maria, e que tinham visto o que Jesus fez, creram para dentro dEle. 46 Mas alguns deles foram ter com os fariseus e contaram-lhes o que Jesus tinha feito. 47 Aí os principais sacerdotes e os fariseus reuniram um conselho e diziam: “Que havemos de fazer? Porque este homem está realizando muitos sinais miraculosos; 48 se o deixarmos assim, todos crerão para dentro dele; e os romanos virão e tirarão de nós tanto o lugar como a nação!”
49 Aí um deles, Caifás, que era o sumo sacerdote naquele ano, disse-lhes: “Vós nada sabeis! 50 Nem considerais que é melhor para nós que um homem morra pelo povo, e que não pereça toda a nação!” 51 (Ora, ele não disse isso de si mesmo, mas sendo o sumo sacerdote naquele ano, profetizou que Jesus estava para morrer a favor da nação; 52 e não somente a favor da nação, mas também para reunir em um os filhos de Deus dispersos.) 53 Então, daquele dia em diante, estavam decididos a matá-lo.
Uma retirada tática
54 Por isso, Jesus não mais andava abertamente entre os judeus, mas retirou-se dali para uma região próxima do ermo, para um povoado chamado Efraim; e permaneceu ali com os Seus discípulos.
A Páscoa se aproxima
55 Ora, aproximava-se a Páscoa dos judeus, e muitos do interior subiram a Jerusalém antes da Páscoa para se purificarem. 56 Então eles estavam procurando Jesus, e parados no templo diziam uns aos outros, “O que vocês acham – que ele nem virá à festa?” 57 É que os principais sacerdotes e os fariseus tinham dado uma ordem que, se alguém soubesse onde Ele estava, o denunciasse, para que pudessem prendê-lo.
Texto Bíblico no Original em Grego
Greek Text F35 - Family 35 | Família 35
11:1 11Ἦν δέ τις ἀσθενῶν, Λάζαρος ἀπὸ Βηθανίας, ἐκ τῆς κώμης Μαρίας καὶ Μάρθας τῆς ἀδελφῆς αὐτῆς. 2 (Ἦν δὲ Μαρία ἡ ἀλείψασα τὸν Κύριον μύρῳ καὶ ἐκμάξασα τοὺς πόδας αὐτοῦ ταῖς θριξὶν ἑαυτῆς, ἧς ὁ ἀδελφὸς Λάζαρος ἠσθένει.) 3 Ἀπέστειλαν οὖν αἱ ἀδελφαὶ πρὸς αὐτὸν λέγουσαι, «Κύριε, ἴδε, ὃν φιλεῖς ἀσθενεῖ.»
Jesus lets Lazarus die on purpose
4 Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν, «Αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστιν πρὸς θάνατον ἀλλ᾿ ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ δι᾿ αὐτῆς.» 5 (Ἠγάπα δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν Μάρθαν καὶ τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς καὶ τὸν Λάζαρον.) 6 Ὡς οὖν ἤκουσεν ὅτι ἀσθενεῖ, τότε μὲν ἔμεινεν ἐν ᾧ ἦν τόπῳ δύο ἡμέρας. 7 Ἔπειτα μετὰ τοῦτο λέγει τοῖς μαθηταῖς, «Ἄγωμεν εἰς τὴν Ἰουδαίαν πάλιν.»
8 Λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταί, «Ῥαββί, νῦν ἐζήτουν σε λιθάσαι οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ πάλιν ὑπάγεις ἐκεῖ;» 9 Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· «Οὐχὶ δώδεκά ὧραί εἰσιν τῆς ἡμέρας; Ἐάν τις περιπατῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ οὐ προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶς τοῦ κόσμου τούτου βλέπει. 10 Ἐὰν δέ τις περιπατῇ ἐν τῇ νυκτὶ προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ.»
11 Ταῦτα εἶπεν, καὶ μετὰ τοῦτο λέγει αὐτοῖς, «Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται, ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνίσω αὐτόν.» 12 Εἶπον οὖν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, «Κύριε, εἰ κεκοίμηται σωθή-σεται.» 13 Εἰρήκει δὲ ὁ Ἰησοῦς περὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἐκεῖνοι δὲ ἔδοξαν ὅτι περὶ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὕπνου λέγει. 14 Τότε οὖν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς παρρησίᾳ· «Λάζαρος ἀπέθανεν. 15 Καὶ χαίρω δι᾿ ὑμᾶς, ἵνα πιστεύσητε, ὅτι οὐκ ἤμην ἐκεῖ. Ἀλλὰ ἄγωμεν πρὸς αὐτόν.» 16 Εἶπεν οὖν Θωμᾶς (ὁ λεγόμενος Δίδυμος) τοῖς συμμαθηταῖς, «Ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς, ἵνα ἀποθάνωμεν μετ᾿ αὐτοῦ.»
17 Ἐλθὼν οὖν ὁ Ἰησοῦς, εὗρεν αὐτὸν τέσσαρας ἡμέρας ἤδη ἔχοντα ἐν τῷ μνημείῳ. 18 (Ἦν δὲ ἡ Βηθανία ἐγγὺς τῶν Ἱεροσολύμων, ὡς ἀπὸ σταδίων δεκαπέντε· 19 καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐληλύθεισαν πρὸς τὰς περὶ Μάρθαν καὶ Μαρίαν, ἵνα παραμυθήσωνται αὐτὰς περὶ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῶν.) 20 Ἡ οὖν Μάρθα, ὡς ἤκουσεν ὅτι Ἰησοῦς ἔρχεται, ὑπήντησεν αὐτῷ· Μαρία δὲ ἐν τῷ οἴκῳ ἐκαθέζετο.
Martha
21 Εἶπεν οὖν Μάρθα πρὸς τὸν Ἰησοῦν· «Κύριε, εἰ ἦς ὧδε ὁ ἀδελφός μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει. 22 Ἀλλὰ καὶ νῦν οἶδα ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσῃ τὸν Θεόν, δώσει σοι ὁ Θεός.» 23 Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς, «Ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου.» 24 Λέγει αὐτῷ Μάρθα, «Οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.» 25 Εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· 26 καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. Πιστεύεις τοῦτο;» 27 Λέγει αὐτῷ, «Ναί, Κύριε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος.»
Mary
28 Καὶ ταῦτα εἰποῦσα, ἀπῆλθεν καὶ ἐφώνησεν Μαρίαν τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς, λάθρᾳ εἰποῦσα, «Ὁ διδάσκαλος πάρεστιν καὶ φωνεῖ σε.» 29 Ἐκείνη ὡς ἤκουσεν, ἐγείρεται ταχὺ καὶ ἔρχεται πρὸς αὐτόν. 30 (Οὔπω δὲ ἐληλύθει ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν κώμην, ἀλλ᾿ ἦν ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ὑπήντησεν αὐτῷ ἡ Μάρθα. 31 Οἱ οὖν Ἰουδαῖοι οἱ ὄντες μετ᾿ αὐτῆς ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ παραμυθούμενοι αὐτήν, ἰδόντες τὴν Μαρίαν ὅτι ταχέως ἀνέστη καὶ ἐξῆλθεν, ἠκολούθησαν αὐτῇ, λέγοντες ὅτι «Ὑπάγει εἰς τὸ μνημεῖον ἵνα κλαύσῃ ἐκεῖ.») 32 Ἡ οὖν Μαρία, ὡς ἦλθεν ὅπου ἦν ὁ Ἰησοῦς, ἰδοῦσα αὐτόν, ἔπεσεν αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας, λέγουσα αὐτῷ, «Κύριε, εἰ ἦς ὧδε οὐκ ἂν ἀπέθανέν μου ὁ ἀδελφός.»
Jesus is troubled
33 Ἰησοῦς οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν, καὶ τοὺς συνελθόντας αὐτῇ Ἰουδαίους κλαίοντας, ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν. 34 Καὶ εἶπεν, «Ποῦ τεθείκατε αὐτόν;» Λέγουσιν αὐτῷ, «Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε.» 35 Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς. 36 Ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι, «Ἴδε πῶς ἐφίλει αὐτόν.» 37 Τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν εἶπον, «Οὐκ ἠδύνατο οὗτος, ὁ ἀνοίξας τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ, ποιῆσαι ἵνα καὶ οὗτος μὴ ἀποθάνῃ;» 38 Ἰησοῦς οὖν, πάλιν ἐμβριμώμενος ἐν ἑαυτῷ, ἔρχεται εἰς τὸ μνημεῖον.
Jesus raises Lazarus from the dead
Ἦν δὲ σπήλαιον, καὶ λίθος ἐπέκειτο ἐπ᾿ αὐτῷ. 39 Λέγει ὁ Ἰησοῦς, «Ἄρατε τὸν λίθον.» Λέγει αὐτῷ ἡ ἀδελφὴ τοῦ τεθνηκότος, Μάρθα, «Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστιν.» 40 Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς, «Οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐὰν πιστεύσῃς ὄψει τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ;» 41 Ἦραν οὖν τὸν λίθον οὗ ἦν ὁ τεθνηκὼς κείμενος. Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἦρεν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄνω καὶ εἶπεν· «Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. 42 Ἐγὼ δὲ ᾔδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις, ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.» 43 Καὶ ταῦτα εἰπών, φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασεν, «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω.» 44 Καὶ ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκώς, δεδεμένος τοὺς πόδας καὶ τὰς χεῖρας κειρίαις, καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ σουδαρίῳ περιεδέδετο. Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, «Λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε ὑπάγειν.»
The reaction
45 Πολλοὶ οὖν ἐκ τῶν Ἰουδαίων οἱ ἐλθόντες πρὸς τὴν Μαρίαν, καὶ θεασάμενοι ἃ ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν. 46 Τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν ἀπῆλθον πρὸς τοὺς Φαρισαίους καὶ εἶπον αὐτοῖς ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς. 47 Συνήγαγον οὖν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι συνέδριον, καὶ ἔλεγον· «Τί ποιοῦμεν; Ὅτι οὗτος ὁ ἄνθρωπος πολλὰ σημεῖα ποιεῖ. 48 Ἐὰν ἀφῶμεν αὐτὸν οὕτως, πάντες πιστεύσουσιν εἰς αὐτόν, καὶ ἐλεύσονται οἱ Ῥωμαῖοι καὶ ἀροῦσιν ἡμῶν καὶ τὸν τόπον καὶ τὸ ἔθνος.»
49 Εἷς δέ τις ἐξ αὐτῶν, Καϊάφας, ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου, εἶπεν αὐτοῖς, «Ὑμεῖς οὐκ οἴδατε οὐδέν, 50 οὐδὲ διαλογίζεσθε ὅτι συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ, καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται.» 51 (Τοῦτο δὲ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου προεφήτευσεν ὅτι ἔμελλεν ὁ Ἰησοῦς ἀποθνήσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους· 52 καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους μόνον, ἀλλ᾿ ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συν-αγάγῃ εἰς ἕν.) 53 Ἀπ᾿ ἐκείνης οὖν τῆς ἡμέρας συνεβουλεύσαντο ἵνα ἀποκτείνωσιν αὐτόν.
54 Ἰησοῦς οὖν οὐκέτι παρρησίᾳ περιεπάτει ἐν τοῖς Ἰουδαίοις, ἀλλὰ ἀπῆλθεν ἐκεῖθεν εἰς τὴν χώραν ἐγγὺς τῆς ἐρήμου, εἰς Ἐφραὶμ λεγομένην πόλιν. Κἀκεῖ διέτριβεν μετὰ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ. 11
55 Ἦν δὲ ἐγγὺς τὸ Πάσχα τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβησαν πολλοὶ εἰς Ἱεροσόλυμα ἐκ τῆς χώρας πρὸ τοῦ Πάσχα ἵνα ἁγνίσωσιν ἑαυτούς. 56 Ἐζήτουν οὖν τὸν Ἰησοῦν, καὶ ἔλεγον μετ᾿ ἀλλήλων ἐν τῷ ἱερῷ ἑστηκότες, «Τί ὑμῖν δοκεῖ—ὅτι οὐ μὴ ἔλθῃ εἰς τὴν ἑορτήν;» 57 Δεδώκεισαν δὲ καὶ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἐντολήν, ἵνα ἐάν τις γνῷ ποῦ ἐστιν, μηνύσῃ, ὅπως πιάσωσιν αὐτόν.