HEBREUS
Cap. 2
Não negligenciar a grande salvação
1Pois então, precisamos prestar a maior atenção ao que temos ouvido, para não sairmos à deriva. 2Porque se a palavra falada através de anjos se tornou obrigatória, e toda violação e desobediência recebeu uma merecida punição, 3como escaparemos nós, se negligenciarmos tão grande salvação? – ela recebeu seu início através da declaração do Senhor, e foi-nos confirmada pelos que O[F] ouviram, 4acrescentando Deus o Seu testemunho com sinais, prodígios, diversos milagres e distribuições do Espírito Santo segundo a Sua própria vontade.
Temporariamente menor que os anjos
5Porque não é a anjos que Ele tem sujeitado o mundo habitado vindouro, acerca do qual estamos falando; 6antes, alguém testificou em algum lugar dizendo: “O que é o homem, para que Te importes com ele, ou um filho de homem para que cuides dele? 7Tu o fizeste menor do que os anjos, por um pouco de tempo; de glória e honra o coroaste; 8todas as coisas sujeitaste debaixo dos seus pés.” Ora, ao lhe sujeitar todas as coisas, nada deixou que não lhe estivesse sujeito. Contudo, agora ainda não vemos que todas as coisas lhe sejam sujeitas.
9O que vemos de fato é Jesus, o qual ‘foi feito menor do que os anjos, por um pouco de tempo’ (para sofrer a morte), ‘coroado de honra e de glória’ – isso foi, pela graça de Deus, para que provasse a morte, em favor de todos.
Conduzir muitos filhos glória adentro
10Porque era apropriado a Ele[P], para quem são todas as coisas e mediante quem tudo existe, no processo de conduzir muitos filhos glória adentro, completar o Autor da salvação deles por meio de sofrimentos. 11Pois tanto O[F] que está santificando quanto os que estão sendo santificados vêm de Um só; por essa razão Ele não se envergonha de chamá-los irmãos, 12dizendo: “Proclamarei o Teu nome a meus irmãos; cantarei louvores a Ti no meio da congregação”. 13E outra vez: “Terei posto nEle a minha confiança”; e de novo: “Eis-me aqui, e os filhos que Deus me deu”.
14Portanto, visto que os filhos participam de carne e sangue, Ele mesmo também participou das mesmas coisas, para que, pela própria morte, abolisse aquele que tinha o poder da morte – isto é, o diabo – 15e libertasse aqueles [os filhos] que durante toda a vida estavam sujeitos à escravidão pelo medo da morte. 16Ora, é claro que Ele não se identifica com anjos, mas se identifica, sim, com a descendência de Abraão. 17Foi para isto que era necessário que em todos os aspectos ele se tornasse semelhante aos irmãos, para ser misericordioso e fiel sumo sacerdote nas coisas concernentes a Deus, visando fazer propiciação pelos pecados do povo. 18Pois naquilo que Ele mesmo sofreu ao ser provado, Ele pode socorrer os que estão sendo provados.
Texto Bíblico no Original em Grego
Greek Text F35 - Family 35 | Família 35
2:1 2Διὰ τοῦτο, δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσιν, μήποτε παραρρυῶ-μεν. 2 Εἰ γὰρ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, 3 πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;—ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη, 4 συνεπιμαρτυροῦντος τοῦ Θεοῦ σημείοις καὶ τέρασιν καὶ ποικίλαις δυνάμεσιν καὶ Πνεύματος Ἁγίου μερισμοῖς κατὰ τὴν αὐτοῦ θέλησιν.
5 Οὐ γὰρ ἀγγέλοις ὑπέταξεν τὴν οἰκουμένην τὴν μέλλουσαν, περὶ ἧς λαλοῦμεν· 6 διεμαρτύ-ρατο δέ πού τις λέγων· «Τί ἐστιν ἄνθρωπος ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ, ἢ υἱὸς ἀνθρώπου ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν; 7 Ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ᾿ ἀγγέλους· δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν, 8 πάντα ὑπέταξας ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτοῦ.» Ἐν γὰρ τῷ ὑποτάξαι αὐτῷ τὰ πάντα, οὐδὲν ἀφῆκεν αὐτῷ ἀνυπότακτον. Νῦν δὲ οὔπω ὁρῶμεν αὐτῷ τὰ πάντα ὑποτεταγμένα.
9 Τὸν δὲ ‹βραχύ τι παρ᾿ ἀγγέλους ἠλαττωμένον› βλέπομεν, Ἰησοῦν (διὰ τὸ πάθημα τοῦ θανάτου), ‹δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφανωμένον›—ὅπως χάριτι Θεοῦ ὑπὲρ παντὸς γεύσηται θανάτου.
10 Ἔπρεπεν γὰρ αὐτῷ, δι᾿ ὃν τὰ πάντα καὶ δι᾿ οὗ τὰ πάντα, πολλοὺς υἱοὺς εἰς δόξαν ἀγαγόντα, τὸν Ἀρχηγὸν τῆς σωτηρίας αὐτῶν διὰ παθημάτων τελειῶσαι. 11 Ὅ τε γὰρ ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγια-ζόμενοι ἐξ ἑνὸς πάντες· δι᾿ ἣν αἰτίαν οὐκ ἐπαισχύνεται ἀδελφοὺς αὐτοὺς καλεῖν, 12 λέγων, «Ἀπαγγελῶ τὸ ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου· ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε»· 13 καὶ πάλιν, «Ἐγὼ ἔσομαι πεποιθὼς ἐπ᾿ αὐτῷ»· καὶ πάλιν, «Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός.»2
14 Ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκεν σαρκὸς καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχεν τῶν αὐτῶν, ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου—τοῦτ᾿ ἔστιν τὸν διάβολον—15 καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δου-λείας. 16 (Οὐ γὰρ δήπου ἀγγέλων ἐπιλαμβάνεται, ἀλλὰ σπέρματος Ἁβραὰμ ἐπιλαμβάνεται.) 17 Ὅθεν ὤφειλεν κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεύς, τὰ πρὸς τὸν Θεόν, εἰς τὸ ἱλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ. 18 Ἐν ᾧ γὰρ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι.