Tessalônica
1Então, depois de passar por Anfípolis e Apolônia, chegaram a Tessalônica, onde havia uma sinagoga dos judeus. 2Aí, Paulo, como era seu costume, foi ter com eles, por três sábados, arrazoando com eles a partir das Escrituras, 3explicando e demonstrando que o Messias tinha de sofrer e ressuscitar dentre os mortos, e que “este Jesus que vos proclamo é o Messias”. 4Alguns dentre eles foram persuadidos e se aliaram a Paulo e Silas, bem como um grande número de gregos tementes a Deus, e não poucas mulheres proeminentes.
5Mas os judeus desobedientes, tendo aliciado alguns homens malignos dentre os vadios, formaram uma turba e começaram a alvoraçar a cidade; e atacando a casa de Jasom, queriam levá-los para o meio da turba. 6Mas não os encontrando, eles arrastaram Jasom e alguns outros irmãos à presença dos oficiais da cidade vociferando: “Estes que já perturbaram o mundo inteiro, agora estão aqui, 7a quem Jasom hospedou. Todos eles estão agindo contra os decretos de Cesar, dizendo que há outro rei: Jesus.” 8Ao ouvirem essas coisas, a multidão e os oficiais da cidade ficaram agitados. 9Então receberam de Jasom e dos outros a fiança requerida e os soltaram.
Beréia
10Imediatamente, durante a noite, os irmãos enviaram tanto Paulo como Silas para Beréia; os quais, ao chegarem, começaram a frequentar a sinagoga dos judeus. 11Ora, estes eram mais nobres que os de Tessalônica, porque de bom grado receberam a palavra, examinando as Escrituras cada dia, para ver se essas coisas poderiam ser assim. 12Portanto, muitos dentre eles creram, e não poucos gregos, tanto mulheres influentes como homens. 13Mas quando os judeus de Tessalônica ficaram sabendo que a Palavra de Deus estava sendo proclamada por Paulo também em Beréia, dirigiram-se também para lá, agitando as multidões. 14Em vista disso, sem demora, os irmãos despacharam ele como se fosse ir pelo mar, ao passo que Silas e Timóteo ficaram ali. 15Porém, os que conduziam Paulo o levaram até Atenas; e recebendo uma ordem para Silas e Timóteo, para que fossem até ele o quanto antes, partiram de volta.
Atenas
16Ora, enquanto Paulo esperava por eles em Atenas, o espírito dele ia ficando incomodado em si mesmo ao ver que a cidade estava cheia de ídolos. 17Por isso ele arrazoava, tanto na sinagoga com os judeus e os tementes a Deus, como na praça central, todos os dias, com aqueles que por ali se encontravam. 18Um dia, alguns filósofos, tanto dos epicureus como dos estóicos, começaram a dialogar com ele. Alguns diziam, “Que será que este catador de ideias está querendo dizer?” Já outros, “Parece ser um proclamador de deuses estrangeiros” – porque ele estava anunciando Jesus e a ressurreição. 19Aí o tomaram e o conduziram ao Areópago e disseram: “Poderíamos saber qual é esse novo ensino que tu estás proclamando? 20Porque estás trazendo ideias estranhas aos nossos ouvidos, e portanto gostaríamos de saber o que elas podem significar.” 21(Ora, todos os atenienses e estrangeiros residentes não tinham tempo para outra coisa senão falar ou ouvir alguma novidade.)
Paulo discursa no Areópago
22Então Paulo se pôs de pé no meio do Areópago e disse: “Varões atenienses, percebo que em todos os aspectos vocês são muito religiosos; 23é que, caminhando e atentando para os vossos objetos de culto, encontrei inclusive um altar com esta inscrição: A DEUS DESCONHECIDO. Pois bem, esse que vocês cultuam sem conhecer, é ele que eu vos anuncio. 24O Deus que fez o mundo, e tudo quanto nele há, Ele mesmo, sendo Senhor de céu e terra, não habita em templos feitos por mãos, 25nem é servido por mãos de homens, como se necessitasse de alguma coisa, sendo que Ele mesmo sempre tem dado vida e fôlego a todos. 26E de um só sangue Ele fez cada etnia de homens para habitar sobre toda a face da terra, fixando os tempos designados e os limites da sua habitação; 27para que buscassem ao Senhor e porventura, tateando, pudessem encontrá-lo, se bem que não está longe de cada um de nós; 28porque nEle vivemos, nos movemos e existimos. Como também alguns dos vossos profetas disseram, ‘Pois nós também somos descendência dele’. 29Portanto, já que somos descendência de Deus, não devemos pensar que a divindade é semelhante a ouro, ou prata, ou pedra – uma escultura produzida pela arte e invenção do homem. 30É verdade que Deus não levou em conta tais tempos de ignorância, mas agora ordena a todos os homens, em todo o lugar, que se arrependam; 31porquanto tem determinado um dia em que com justiça há de julgar o mundo habitado, por meio do homem que Ele ordenou; e disso deu certeza a todos, ressuscitando-o dentre os mortos.”
32Aí, ao ouvirem ‘ressurreição de mortos’, alguns começaram a zombar, ao passo que outros disseram, “Numa outra vez te ouviremos sobre isso”. 33E com isso Paulo saiu do meio deles. 34Contudo, alguns homens creram e juntaram-se a ele; entre os quais, tanto Dionísio, o areopagita, como uma mulher chamada Dâmaris, e outros com eles.
Texto Bíblico no Original em Grego
Greek Text F35 - Family 35 | Família 35
Thessalonica
17:1 17Διοδεύσαντες δὲ τὴν Ἀμφίπολιν καὶ Ἀπολλωνίαν, ἦλθον εἰς Θεσσαλονίκην, ὅπου ἦν ἡ συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων. 2 Κατὰ δὲ τὸ εἰωθὸς τῷ Παύλῳ, εἰσῆλθεν πρὸς αὐτοὺς καὶ ἐπὶ σάββατα τρία διελέγετο αὐτοῖς ἀπὸ τῶν Γραφῶν, 3 διανοίγων καὶ παρατιθέμενος ὅτι τὸν Χριστὸν ἔδει παθεῖν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν, καὶ ὅτι «οὗτός ἐστιν Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς ὃν ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν.» 4 Καί τινες ἐξ αὐτῶν ἐπείσθησαν καὶ προσεκληρώθησαν τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, τῶν τε σεβομένων Ἑλλήνων πλῆθος πολύ, γυναικῶν τε τῶν πρώτων οὐκ ὀλίγαι.17
5 Προσλαβόμενοι δὲ οἱ Ἰουδαῖοι οἱ ἀπειθοῦντες τῶν ἀγοραίων ἄνδρας τινὰς πονηρούς, καὶ ὀχλοποιήσαντες ἐθορύβουν τὴν πόλιν· ἐπιστάντες τε τῇ οἰκίᾳ Ἰάσονος, ἐζήτουν αὐτοὺς ἀγα-γεῖν εἰς τὸν δῆμον. 6 Μὴ εὑρόντες δὲ αὐτούς, ἔσυρον τὸν Ἰάσονα καί τινας ἀδελφοὺς ἐπὶ τοὺς πολιτάρχας, βοῶντες ὅτι «Οἱ τὴν οἰκουμένην ἀναστατώσαντες, οὗτοι καὶ ἐνθάδε πάρεισιν, 7 οὓς ὑποδέδεκται Ἰάσων· καὶ οὗτοι πάντες ἀπέναντι τῶν δογμάτων Καίσαρος πράσσουσιν, βασιλέα ἕτερον λέγοντες εἶναι—Ἰησοῦν.» 8 Ἐτάραξαν δὲ τὸν ὄχλον καὶ τοὺς πολιτάρχας ἀκούοντας ταῦτα. 9 Καὶ λαβόντες τὸ ἱκανὸν παρὰ τοῦ Ἰάσονος καὶ τῶν λοιπῶν, ἀπέλυσαν αὐτούς.
Berea
10 Οἱ δὲ ἀδελφοὶ εὐθέως, διὰ τῆς νυκτός, ἐξέπεμψαν τόν τε Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἰς Βέρροιαν· οἵτινες παραγενόμενοι εἰς τὴν συναγωγὴν ἀπῄεσαν τῶν Ἰουδαίων. 11 Οὗτοι δὲ ἦσαν εὐγενέστεροι τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ, οἵτινες ἐδέξαντο τὸν λόγον μετὰ πάσης προθυμίας, καθ᾿ ἡμέραν ἀνακρίνοντες τὰς Γραφὰς εἰ ἔχοι ταῦτα οὕτως. 12 Πολλοὶ μὲν οὖν ἐξ αὐτῶν ἐπίστευ-σαν, καὶ τῶν Ἑλληνίδων, γυναικῶν τῶν εὐσχημόνων καὶ ἀνδρῶν, οὐκ ὀλίγοι. 13 Ὡς δὲ ἔγνωσαν οἱ ἀπὸ τῆς Θεσσαλονίκης Ἰουδαῖοι ὅτι καὶ ἐν τῇ Βερροίᾳ κατηγγέλη ὑπὸ τοῦ Παύλου ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἦλθον κἀκεῖ, σαλεύοντες τοὺς ὄχλους. 14 Εὐθέως δέ, τότε τὸν Παῦλον ἐξαπέστειλαν οἱ ἀδελφοί, πορεύεσθαι ὡς ἐπὶ τὴν θάλασσαν, ὑπέμενον δὲ ὅ τε Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος ἐκεῖ. 15 Οἱ δὲ καθιστῶντες τὸν Παῦλον ἤγαγον αὐτὸν ἕως Ἀθηνῶν· καὶ λαβόντες ἐντολὴν πρὸς τὸν Σίλαν καὶ Τιμόθεον ἵνα ὡς τάχιστα ἔλθωσιν πρὸς αὐτόν, ἐξῄεσαν.
Athens
16 Ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις ἐκδεχομένου αὐτοὺς τοῦ Παύλου, παρωξύνετο τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν. 17 Διελέγετο μὲν οὖν ἐν τῇ συναγωγῇ τοῖς Ἰου-δαίοις καὶ τοῖς σεβομένοις, καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ κατὰ πᾶσαν ἡμέραν πρὸς τοὺς παρατυγχάνοντας. 18 Τινὲς δὲ καὶ τῶν Ἐπικουρείων καὶ τῶν Στωϊκῶν φιλοσόφων συνέβαλον αὐτῷ. Καί τινες ἔλεγον, «Τί ἂν θέλοι ὁ σπερμολόγος οὗτος λέγειν;» Οἱ δέ, «Ξένων δαιμονίων δοκεῖ καταγγελεὺς εἶναι»—ὅτι τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν εὐηγγελίζετο. 19 Ἐπιλαβόμενοί τε αὐτοῦ ἐπὶ τὸν Ἄρειον Πάγον ἤγαγον λέγοντες· «Δυνάμεθα γνῶναι τίς ἡ καινὴ αὕτη ἡ ὑπὸ σοῦ λαλουμένη διδαχή; 20 Ξενίζοντα γάρ τινα εἰσφέρεις εἰς τὰς ἀκοὰς ἡμῶν· βουλόμεθα οὖν γνῶναι τί ἂν θέλοι ταῦτα εἶναι.» 21 (Ἀθηναῖοι δὲ πάντες καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες ξένοι εἰς οὐδὲν ἕτερον εὐκαίρουν ἢ λέγειν τι καὶ ἀκούειν καινότερον.)
The Areopagus
22 Σταθεὶς δὲ ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρείου Πάγου ἔφη· «Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ· 23 διερχόμενος γὰρ καὶ ἀναθεωρῶν τὰ σεβάσματα ὑμῶν, εὗρον καὶ βωμὸν ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο· ‹Ἀγνώστῳ Θεῷ.› Ὃν οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν· 24 Ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος, οὐρανοῦ καὶ γῆς Κύριος ὑπάρχων, οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, 25 οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται, προσδεόμενός τινος, αὐτὸς διδοὺς πᾶσιν ζωὴν καὶ πνοὴν κατὰ πάντα. 26 Ἐποίη-σέν τε ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν, 27 ζητεῖν τὸν Κύριον, εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν, καί γε οὐ μακρὰν ἀπὸ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα· 28 ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν. Ὡς καί τινες τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασιν, ‹Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν.› 29 Γένος οὖν ὑπάρχοντες τοῦ Θεοῦ, οὐκ ὀφείλομεν νομίζειν χρυσῷ ἢ ἀργύρῳ ἢ λίθῳ—χαράγματι τέχνης καὶ ἐνθυμήσεως ἀνθρώπου—τὸ θεῖον εἶναι ὅμοιον. 30 Τοὺς μὲν οὖν χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδὼν ὁ Θεός, τὰ νῦν παραγγέλλει τοῖς ἀνθρώποις πᾶσιν παντα-χοῦ μετανοεῖν, 31 διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ ἐν ἀνδρὶ ᾧ ὥρισεν· πίστιν παρασχὼν πᾶσιν, ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν.»17
32 Ἀκούσαντες δὲ ἀνάστασιν νεκρῶν, οἱ μὲν ἐχλεύαζον, οἱ δὲ εἶπον, «Ἀκουσόμεθά σου πάλιν περὶ τούτου.» 33 Καὶ οὕτως ὁ Παῦλος ἐξῆλθεν ἐκ μέσου αὐτῶν. 34 Τινὲς δὲ ἄνδρες κολληθέντες αὐτῷ, ἐπίστευσαν, ἐν οἷς καὶ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, καὶ γυνὴ ὀνόματι Δάμαρις, καὶ ἕτεροι σὺν αὐτοῖς.