A fé de um centurião
1Aí, quando Ele concluiu todos Seus dizeres ao ouvir do povo, Ele entrou em Capernaum. 2Ora, o escravo de um certo centurião, a quem ele muito estimava, estava doente, à beira da morte. 3Aí, quando ouviu falar de Jesus, ele enviou uns anciãos dos judeus a Ele, pedindo-lhe que fosse salvar o seu escravo. 4Quando chegaram a Jesus, começaram a suplicar-lhe com insistência, dizendo: “Aquele para quem farás isto é digno. 5Porque ele ama a nossa nação, e ele mesmo construiu a nossa sinagoga.” 6Aí Jesus foi com eles.
Mas quando já estava perto da casa, o centurião enviou-lhe amigos, dizendo a Ele: “Senhor, não te incomodes, porque não sou digno de que entres debaixo de meu telhado. 7Aliás, nem ainda me considerei digno de ir a ti. Basta dizer uma palavra, e meu servo será curado; 8porque eu também sou homem sujeito a autoridade, e tenho soldados sob meu comando. Digo a um, ‘Vai!’, e ele vai; e a outro, ‘Vem!’, e ele vem; e a meu escravo, ‘Faz isto!’, e ele faz.”
9Ora, ao ouvir essas coisas, Jesus maravilhou-se dele, e virando-se para a multidão que O seguia, Ele disse, “Eu vos digo, nem mesmo em Israel tenho encontrado tamanha fé!” 10Quando os enviados chegaram de volta à casa, constataram que o escravo doente estava são.
Jesus ressuscita o filho de uma viúva
11Ora, aconteceu que, no dia seguinte, Ele foi a uma cidade chamada Naim, e com Ele iam muitos dos Seus discípulos, bem como uma grande multidão. 12Mas, ao se aproximar do portão da cidade, epa, um defunto estava sendo levado para fora, filho único de sua mãe, que era viúva; e uma grande multidão da cidade estava com ela. 13Ao vê-la, o Senhor se compadeceu dela e disse-lhe, “Não chore!” 14E chegando-se Ele pegou no esquife, e os carregadores pararam. Aí ele disse, “Jovem, a ti te digo, levanta-te!” 15E o defunto ficou sentado e começou a falar! Sim, Ele o devolveu à sua mãe.
16Todos foram tomados de temor, e começaram a glorificar a Deus dizendo, “Um grande profeta se levantou entre nós!” e, “Deus tem visitado o Seu povo!” 17E esse relato a respeito dEle se espalhou por toda a Judeia, além de toda a região circunvizinha.
João pede confirmação
18Aí os discípulos de João o informaram a respeito de todas essas coisas. 19E João, chamando dois de seus discípulos, os enviou a Jesus dizendo, “És tu aquele que havia de vir, ou devemos esperar por outro?” 20Quando os homens chegaram até Ele, disseram: “João o Batizador enviou-nos a ti dizendo, ‘És tu aquele que havia de vir, ou devemos esperar por outro?’” 21Ora, naquela mesma hora, Ele curou muitos de doenças e tormentos e espíritos malignos, e concedeu visão a muitos cegos. 22Então Jesus respondeu e disse-lhes: “Vão e relatem a João as coisas que vocês têm visto e ouvido: que cegos recebem visão, coxos andam, leprosos são purificados, surdos ouvem, mortos são ressuscitados, os pobres são evangelizados. 23E, abençoado é aquele que não ficar ofendido por minha causa!”
Jesus elogia João
24Ora, depois que os mensageiros de João se retiraram, Ele começou a falar à multidão acerca de João: “O que vocês saíram a observar no ermo, um junco sendo agitado pelo vento? 25Ou então, o que vocês saíram a ver, um homem vestido de roupas finas? Ora, os que têm roupa esplêndida e vivem no luxo estão nos palácios. 26Mas então, o que vocês saíram a ver, um profeta? Sim, eu vos digo, e muito mais do que profeta. 27Este é aquele a respeito de quem está escrito: ‘Atenção, eu estou enviando o meu mensageiro diante de tua face, o qual preparará o teu caminho diante de ti.’ 28Pois eu vos digo que entre os nascidos de mulheres não há profeta maior do que João o Batizador;
mas o menor no Reino de Deus é maior do que ele.” 29(Ao ouvirem isso, todo o povo, inclusive os cobradores de impostos, os que haviam sido batizados com o batismo de João, declararam que Deus era justo. 30Mas os fariseus e os peritos na lei rejeitaram o conselho de Deus para si mesmos, não tendo sido batizados por ele.)
A incoerência dos fariseus
31“A que, pois, devo comparar os homens desta geração, e com que são parecidos? 32São como crianças que ficam sentadas na praça e gritam umas às outras dizendo, ‘Nós vos tocamos flauta, e vocês não dançaram; vos cantamos lamento, e vocês não choraram’. 33Porque veio João o Batizador, não comendo pão, nem bebendo vinho, e vocês dizem, ‘Ele tem demônio!’ 34Veio o filho do homem, comendo e bebendo, e vocês dizem, ‘Vejam só, um comilão e beberrão, amigo de cobradores de impostos e pecadores!’ 35Contudo, a sabedoria é justificada por todos os seus filhos.”
Uma lição sobre perdão
36Aí um dos fariseus O convidou para tomar uma refeição com ele, e entrando na casa do fariseu, reclinou-se à mesa. 37Com isso, uma mulher da cidade que era ‘pecadora’, ao saber que Ele estava reclinado na casa do fariseu, ela trouxe um frasco de alabastro com perfume; 38e parada atrás de Jesus, a Seus pés, chorando, ela começou a molhar-lhe os pés com suas lágrimas, e ficou enxugando-os com seus cabelos; e ela ficou beijando Seus pés e ungindo-os com o perfume.
39Enquanto o fariseu que O havia convidado observava aquilo, ele dizia consigo, “Se este homem fosse profeta, ele saberia quem está tocando nele, que tipo de mulher ela é – pois ela é ‘pecadora’!” 40 Aí Jesus reagiu e disse-lhe, “Simão, tenho algo a dizer-te”. E ele disse, “Mestre, diga”. 41 “Um certo credor tinha dois devedores. Um devia quinhentos denários, e o outro, cinquenta. 42 Como eles não tinham com que pagar, ele perdoou a ambos. Então me diga, qual deles o amará mais?” 43 Aí Simão respondeu e disse, “Suponho que aquele a quem mais foi perdoado”. E Ele lhe disse, “Julgaste bem”.
44 Então Ele virou-se para a mulher e disse a Simão: “Vês tu esta mulher? Entrei em tua casa; tu não me deste água para os pés, mas ela molhou os meus pés com suas lágrimas, e os enxugou com os cabelos de sua cabeça. 45 Tu não me deste beijo, mas desde que entrei, ela não para de beijar meus pés. 46 Tu não ungiste a minha cabeça com óleo, mas ela ungiu meus pés com perfume. 47 Portanto, eu te digo, os muitos pecados dela tem sido perdoados, porque ela amou muito; mas a quem pouco é perdoado, esse ama pouco.”
48 Então Ele disse a ela, “Teus pecados são perdoados”. 49 Os outros reclinados começaram a dizer dentro de si, “Quem é este que até perdoa pecados?” 50 Aí Ele disse à mulher, “Tua fé te salvou; vai para dentro de paz”.
Texto Bíblico no Original em Grego
Greek Text F35 - Family 35 | Família 35
7:1 7Ἐπεὶ δὲ ἐπλήρωσεν πάντα τὰ ῥήματα αὐτοῦ εἰς τὰς ἀκοὰς τοῦ λαοῦ, εἰσῆλθεν εἰς Καπερναούμ. 2 Ἑκατοντάρχου δέ τινος δοῦλος κακῶς ἔχων ἔμελλεν τελευτᾶν, ὃς ἦν αὐτῷ ἔντιμος. 3 Ἀκούσας δὲ περὶ τοῦ Ἰησοῦ, ἀπέστειλεν πρὸς αὐτὸν πρεσβυτέρους τῶν Ἰουδαίων, ἐρωτῶν αὐτὸν ὅπως ἐλθὼν διασώσῃ τὸν δοῦλον αὐτοῦ. 4 Οἱ δὲ παραγενόμενοι πρὸς τὸν Ἰησοῦν παρεκάλουν αὐτὸν σπουδαίως, λέγοντες ὅτι ἄξιός ἐστιν ᾧ παρέξει τοῦτο, 5 «Ἀγαπᾷ γὰρ τὸ ἔθνος ἡμῶν, καὶ τὴν συναγωγὴν αὐτὸς ᾠκοδόμησεν ἡμῖν.» 6 Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐπορεύετο σὺν αὐτοῖς.
Ἤδη δὲ αὐτοῦ οὐ μακρὰν ἀπέχοντος ἀπὸ τῆς οἰκίας, ἔπεμψεν πρὸς αὐτὸν ὁ ἑκατόνταρχος φίλους λέγων αὐτῷ· «Κύριε, μὴ σκύλλου, οὐ γάρ εἰμι ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς. 7 Διὸ οὐδὲ ἐμαυτὸν ἠξίωσα πρός σε ἐλθεῖν. Ἀλλ᾿ εἰπὲ λόγῳ καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου· 8 καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν τασσόμενος, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας. Καὶ λέγω τούτῳ, ‹Πορεύθητι,› καὶ πορεύεται· καὶ ἄλλῳ, ‹Ἔρχου,› καὶ ἔρχεται· καὶ τῷ δούλῳ μου, ‹Ποίησον τοῦτο,› καὶ ποιεῖ.»
9 Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασεν αὐτόν, καὶ στραφεὶς τῷ ἀκολουθοῦντι αὐτῷ ὄχλῳ εἶπεν, «Λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον.» 10 Καὶ ὑποστρέψαντες οἱ πεμφθέντες εἰς τὸν οἶκον εὗρον τὸν ἀσθενοῦντα δοῦλον ὑγιαίνοντα.
11 Καὶ ἐγένετο ἐν τῇ ἑξῆς, ἐπορεύετο, εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν, καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοί, καὶ ὄχλος πολύς. 12 Ὡς δὲ ἤγγισεν τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδού, ἐξεκομίζετο τεθνηκώς, υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὴ χήρα· καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς σὺν αὐτῇ. 13 Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ, «Μὴ κλαῖε.» 14 Καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν. Καὶ εἶπεν, «Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι.» 15 Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν. Καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ.
16 Ἔλαβεν δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι «Προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν,» καὶ ὅτι «Ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.» 17 Καὶ ἐξῆλθεν ὁ λόγος οὗτος ἐν ὅλῃ τῇ Ἰουδαίᾳ περὶ αὐτοῦ, καὶ ἐν πάσῃ τῇ περιχώρῳ.
18 Καὶ ἀπήγγειλαν Ἰωάννῃ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ περὶ πάντων τούτων. 19 Καὶ προσκαλεσάμενος δύο τινὰς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ὁ Ἰωάννης ἔπεμψεν πρὸς τὸν Ἰησοῦν λέγων, «Σὺ εἶ ὁ Ἐρχόμενος, ἢ ἄλλον προσδοκῶμεν;» 20 Παραγενόμενοι δὲ πρὸς αὐτὸν οἱ ἄνδρες εἶπον· «Ἰωάννης ὁ Βαπτισ-τὴς ἀπέσταλκεν ἡμᾶς πρός σε λέγων, ‹Σὺ εἶ ὁ Ἐρχόμενος, ἢ ἄλλον προσδοκῶμεν;› » 21 Ἐν αὐτῇ δὲ τῇ ὥρᾳ ἐθεράπευσεν πολλοὺς ἀπὸ νόσων καὶ μαστίγων καὶ πνευμάτων πονηρῶν, καὶ τυφλοῖς πολλοῖς ἐχαρίσατο τὸ βλέπειν. 22 Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· «Πορευθέντες ἀπαγγείλατε Ἰωάννῃ ἃ εἴδετε καὶ ἠκούσατε· ὅτι τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, χωλοὶ περιπατοῦσιν, λεπροὶ καθαρίζονται, κωφοὶ ἀκούουσιν, νεκροὶ ἐγείρονται, πτωχοὶ εὐαγγελί-ζονται. 23 Καί, μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί.»
24 Ἀπελθόντων δὲ τῶν ἀγγέλων Ἰωάννου, ἤρξατο λέγειν τοῖς ὄχλοις περὶ Ἰωάννου· «Τί ἐξεληλύθατε εἰς τὴν ἔρημον θεάσασθαι, κάλαμον ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενον; 25 Ἀλλὰ τί ἐξεληλύθατε ἰδεῖν, ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖς ἱματίοις ἠμφιεσμένον; Ἰδού, οἱ ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ καὶ τρυφῇ ὑπάρχοντες ἐν τοῖς βασιλείοις εἰσίν. 26 Ἀλλὰ τί ἐξεληλύθατε ἰδεῖν, προφήτην; Ναί, λέγω ὑμῖν, καὶ περισσότερον προφήτου. 27 Οὗτός ἐστιν περὶ οὗ γέγραπται· ‹Ἰδού, ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου.› 28 Λέγω γὰρ ὑμῖν, μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ οὐδείς ἐστιν· ὁ δὲ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ μείζων αὐτοῦ ἐστιν.»
29 (Καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἀκούσας, καὶ οἱ τελῶναι, ἐδικαίωσαν τὸν Θεόν, βαπτισθέντες τὸ βάπτισμα Ἰωάννου. 30 Οἱ δὲ Φαρισαῖοι καὶ οἱ νομικοὶ τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ ἠθέτησαν εἰς ἑαυτούς, μὴ βαπτισθέντες ὑπ᾿ αὐτοῦ.)
31 «Τίνι οὖν ὁμοιώσω τοὺς ἀνθρώπους τῆς γενεᾶς ταύτης, καὶ τίνι εἰσὶν ὅμοιοι; 32 Ὅμοιοί εἰσιν παιδίοις τοῖς ἐν ἀγορᾷ καθημένοις καὶ προσφωνοῦσιν ἀλλήλοις καὶ λέγουσιν, ‹Ηὐλήσαμεν ὑμῖν, καὶ οὐκ ὠρχήσασθε· ἐθρηνήσαμεν ὑμῖν, καὶ οὐκ ἐκλαύσατε.› 33 Ἐλήλυθεν γὰρ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς μήτε ἄρτον ἐσθίων μήτε οἶνον πίνων, καὶ λέγετε, ‹Δαιμόνιον ἔχει.› 34 Ἐλή-λυθεν ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγετε, ‹Ἰδού, ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν.› 35 Καὶ ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπὸ τῶν τέκνων αὐτῆς πάντων.»
36 Ἠρώτα δέ τις αὐτὸν τῶν Φαρισαίων ἵνα φάγῃ μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Φαρισαίου ἀνεκλίθη. 37 Καὶ ἰδού, γυνὴ ἐν τῇ πόλει ἥτις ἦν ἁμαρτωλός, καὶ ἐπιγνοῦσα ὅτι ἀνάκειται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, κομίσασα ἀλάβαστρον μύρου, 38 καὶ στᾶσα παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ ὀπίσω κλαίουσα, ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ τοῖς δάκρυσιν καὶ ταῖς θριξὶν τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσεν· καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφεν τῷ μύρῳ.
39 Ἰδὼν δὲ ὁ Φαρισαῖος ὁ καλέσας αὐτόν, εἶπεν ἐν ἑαυτῷ λέγων, «Οὗτος, εἰ ἦν προφήτης, ἐγίνωσκεν ἂν τίς καὶ ποταπὴ ἡ γυνὴ ἥτις ἅπτεται αὐτοῦ—ὅτι ἁμαρτωλός ἐστιν.» 40 Καὶ ἀποκρι-θεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν πρὸς αὐτόν, «Σίμων, ἔχω σοί τι εἰπεῖν.» Ὁ δέ φησίν, «Διδάσκαλε, εἰπέ.» 41 «Δύο χρεωφειλέται ἦσαν δανειστῇ τινι. Ὁ εἷς ὤφειλεν δηνάρια πεντακόσια, ὁ δὲ ἕτερος πεντήκοντα. 42 Μὴ ἐχόντων δὲ αὐτῶν ἀποδοῦναι, ἀμφοτέροις ἐχαρίσατο. Τίς οὖν αὐτῶν, εἰπέ, πλεῖον αὐτὸν ἀγαπήσει;» 43 Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Σίμων εἶπεν, «Ὑπολαμβάνω ὅτι ᾧ τὸ πλεῖον ἐχαρίσατο.» Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ, «Ὀρθῶς ἔκρινας.»
44 Καὶ στραφεὶς πρὸς τὴν γυναῖκα τῷ Σίμωνι ἔφη· «Βλέπεις ταύτην τὴν γυναῖκα; Εἰσῆλθόν σου εἰς τὴν οἰκίαν· ὕδωρ ἐπὶ τοὺς πόδας μου οὐκ ἔδωκας, αὕτη δὲ τοῖς δάκρυσιν ἔβρεξέν μου τοὺς πόδας καὶ ταῖς θριξὶν τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμαξεν. 45 Φίλημά μοι οὐκ ἔδωκας, αὕτη δὲ ἀφ᾿ ἧς εἰσῆλθον οὐ διέλιπεν καταφιλοῦσά μου τοὺς πόδας. 46 Ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου οὐκ ἤλειψας, αὕτη δὲ μύρῳ ἤλειψέν μου τοὺς πόδας. 47 Οὗ χάριν, λέγω σοι, ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησεν πολύ· ᾧ δὲ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ.»7
48 Εἶπεν δὲ αὐτῇ, «Ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι.» 49 Καὶ ἤρξαντο οἱ συνανακείμενοι λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, «Τίς οὗτός ἐστιν ὃς καὶ ἁμαρτίας ἀφίησιν;» 50 Εἶπεν δὲ πρὸς τὴν γυναῖκα, «Ἡ πίστις σου σέσωκέν σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.»