A ‘Legião’
1Chegaram ao outro lado do mar, à região dos gadarenos. 2E quando Ele desembarcou, de repente um homem com um espírito imundo O encontrou, vindo dos sepulcros. 3(O tal tinha sua morada entre os sepulcros. Ninguém conseguia amarrá-lo, nem mesmo com correntes; 4pois muitas vezes tinha sido amarrado com grilhões e correntes, só para as correntes terem sido arrebentadas e os grilhões terem sido despedaçados; ninguém tinha conseguido dominá-lo. 5E sempre, noite e dia, entre os sepulcros e pelos montes, ele ficava gritando e cortando-se com pedras.) 6Quando ele viu Jesus de longe, ele correu e ajoelhou-se diante dEle, 7e gritando em alta voz disse: “Que queres tu comigo, Jesus, Filho do Deus Altíssimo? Rogo-te por Deus que não me atormentes!” 8Porque Ele estava lhe dizendo, “‘Seu’ espírito imundo, sai deste homem!” 9Então Ele perguntou-lhe, “Qual é o teu nome?” E ele respondeu dizendo, “Legião é o meu nome, porque somos muitos”. 10E ele começou a implorar a Ele com insistência que não os mandasse para fora daquela região.
11Ora, uma grande manada de porcos estava pastando ali na encosta da colina. 12Aí todos os demônios imploraram a Ele dizendo, “Manda-nos para dentro dos porcos, para que entremos neles”. 13E sem mais Jesus lhes deu permissão; e os espíritos imundos saíram e entraram nos porcos (havia cerca de dois mil); mas a manada precipitou-se encosta íngreme abaixo para dentro do mar, e ficou afogada pelo mar.
14Aí, os que cuidavam dos porcos fugiram e contaram a notícia no povoado e nos campos. E eles saíram para ver o que foi que tinha acontecido. 15E foram até Jesus e observaram o homem que tinha sido demonizado, que tinha a legião, assentado e vestido e em perfeito juízo; e ficaram com medo. 16Aí as testemunhas oculares lhes relataram como tinha acontecido ao demonizado, bem como acerca dos porcos. 17Então eles começaram a implorar a Ele que saísse do território deles.
18Quando Ele estava entrando no barco, o homem que tinha sido demonizado começou a suplicá-lo que pudesse ficar com Ele. 19Mas Jesus não o permitiu, e disse-lhe, “Vai para casa, para tua família, e anuncia-lhes quanto o Senhor te fez; e como teve misericórdia de ti”. 20Aí ele se mandou e começou a proclamar em Decápolis o quanto Jesus tinha feito por ele; e todos se maravilharam. 21Ora, tendo Jesus atravessado de barco de volta para a outra margem, uma grande multidão ajuntou-se a Ele, enquanto estava à beira do mar.
Uma hemorragia e uma menina morta
22E de repente, um dos líderes da sinagoga, chamado Jairo, chega, e vendo Ele se prostra a Seus pés 23e lhe implora insistentemente dizendo, “Minha filhinha está à morte; venha sim, e imponha as mãos nela, para que seja curada; e ela viverá”. 24Aí Ele foi com ele. Uma grande multidão estava O seguindo também, e O comprimia.
A hemorragia
25E havia certa mulher – ela tinha um fluxo de sangue fazia doze anos, 26e tinha sofrido muita coisa à mão de muitos médicos, e havia gasto tudo quanto tinha, mas, em vez de melhorar, piorava – 27quando ouviu a respeito de Jesus, ela veio por detrás, dentro da multidão, e tocou em Seu manto. 28(Ela tinha ficado repetindo, “Se eu tão-somente tocar na Sua roupa, ficarei curada”.) 29Imediatamente o fluxo de seu sangue secou, e ela sentiu em seu corpo que estava curada da aflição. 30No mesmo instante Jesus percebeu dentro de Si que algum poder havia saído dEle, e virando-se na multidão Ele disse, “Quem tocou em minha roupa?” 31E disseram-lhe os Seus discípulos, “Vês que a multidão está te apertando, e ainda dizes, ‘Quem me tocou?’?” 32Mas Ele seguiu olhando ao Seu redor para ver quem tinha feito isso. 33Então a mulher, temendo e tremendo, sabendo o que lhe tinha acontecido, veio e prostrou-se diante dEle, e contou-lhe toda a verdade. 34Ele disse a ela: “Filha, a tua fé te salvou. Vai para dentro de paz, e fica curada da tua aflição.”
A menina morta
35Estando Ele ainda falando, chegaram da casa do líder da sinagoga dizendo: “Tua filha morreu. Para que incomodar mais o Mestre?” 36Mas Jesus, ao ouvir a mensagem falada, disse imediatamente ao líder da sinagoga, “Não tenha medo; tão-somente creia!” 37E não deixou ninguém segui-lo, a não ser Pedro, Tiago e João, o irmão de Tiago. 38Aí ele chegou à casa do líder da sinagoga e presenciou um alvoroço – pranto e lamento alto. 39E entrando Ele disse-lhes: “Por que tanto alvoroço e lamento? A criança não está morta, mas dorme.” 40 Mas eles começaram a ridicularizá-lo. Mas Ele, depois de expulsar todos, tomou o pai e a mãe da criança, e os que estavam com Ele, e entrou onde a criança estava deitada. 41 E pegando a mão da criança Ele disse a ela, “Talitha koumi”, que traduzido é, “Menina, a ti te digo, levanta-te!” 42 Imediatamente a menina se levantou e começou a andar (pois ela tinha doze anos). E eles foram tomados de grande êxtase. 43 E Ele lhes deu ordens expressas para que ninguém ficasse sabendo; e disse que dessem a ela algo para comer.
Texto Bíblico no Original em Grego
Greek Text F35 - Family 35 | Família 35
5:1 5Καὶ ἦλθον εἰς τὸ πέραν τῆς θαλάσσης, εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν. 2 Καὶ ἐξελθόντι αὐτῷ ἐκ τοῦ πλοίου, εὐθέως ἀπήντησεν αὐτῷ ἐκ τῶν μνημείων ἄνθρωπος ἐν πνεύματι ἀκα-θάρτῳ 3—ὃς τὴν οἴκησιν εἶχεν ἐν τοῖς μνήμασιν. Καὶ οὔτε ἁλύσεσιν οὐδεὶς ἠδύνατο αὐτὸν δῆσαι, 4 διὰ τὸ αὐτὸν πολλάκις πέδαις καὶ ἁλύσεσιν δεδέσθαι, καὶ διεσπάσθαι ὑπ᾿ αὐτοῦ τὰς ἁλύ-σεις, καὶ τὰς πέδας συντετρῖφθαι, καὶ οὐδεὶς αὐτὸν ἴσχυσεν δαμάσαι. 5 Καὶ διὰ παντός, νυκτὸς καὶ ἡμέρας, ἐν τοῖς μνήμασιν καὶ ἐν τοῖς ὄρεσιν, ἦν κράζων καὶ κατακόπτων ἑαυτὸν λίθοις. 6 Ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν ἀπὸ μακρόθεν, ἔδραμεν καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ, 7 καὶ κράξας φωνῇ μεγάλῃ εἶπεν· «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; Ὁρκίζω σε τὸν Θεόν, μή με βασανίσῃς.» 8 Ἔλεγεν γὰρ αὐτῷ, «Ἔξελθε, τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον, ἐκ τοῦ ἀνθρώπου.» 9 Καὶ ἐπηρώτα αὐτόν, «Τί σοι ὄνομά;» Καὶ ἀπεκρίθη, λέγων, «Λεγεὼν ὄνομά μοι, ὅτι πολλοί ἐσμεν.» 10 Καὶ παρεκάλει αὐτὸν πολλὰ ἵνα μὴ αὐτοὺς ἀποστείλῃ ἔξω τῆς χώρας. 11 Ἦν δὲ ἐκεῖ πρὸς τῷ ὄρει ἀγέλη χοίρων μεγάλη βοσκομένη. 12 Καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν πάντες οἱ δαίμο-νες, λέγοντες, «Πέμψον ἡμᾶς εἰς τοὺς χοίρους, ἵνα εἰς αὐτοὺς εἰσέλθωμεν.» 13 Καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς εὐθέως ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἐξελθόντα τὰ πνεύματα τὰ ἀκάθαρτα εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν (ἦσαν δὲ ὡς δισχίλιοι), καὶ ἐπνίγοντο ἐν τῇ θαλάσσῃ.5
14 Οἱ δὲ βόσκοντες τοὺς χοίρους ἔφυγον, καὶ ἀνήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. Καὶ ἐξῆλθον ἰδεῖν τί ἐστιν τὸ γεγονός. 15 Καὶ ἔρχονται πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ θεωροῦσιν τὸν δαιμονιζόμενον καθήμενον καὶ ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα, τὸν ἐσχηκότα τὸν Λεγεῶνα· καὶ ἐφοβήθησαν. 16 Διηγήσαντο δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐγένετο τῷ δαιμονιζομένῳ, καὶ περὶ τῶν χοίρων. 17 Καὶ ἤρξαντο παρακαλεῖν αὐτὸν ἀπελθεῖν ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν.
18 Καὶ ἐμβάντος αὐτοῦ εἰς τὸ πλοῖον, παρεκάλει αὐτὸν ὁ δαιμονισθεὶς ἵνα ᾖ μετ᾿ αὐτοῦ. 19 Ὁ δὲ Ἰησοῦς οὐκ ἀφῆκεν αὐτόν, ἀλλὰ λέγει αὐτῷ, «Ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου πρὸς τοὺς σοὺς καὶ ἀνάγγειλον αὐτοῖς ὅσα σοι ὁ Κύριος πεποίηκεν· καὶ ἠλέησέν σε.» 20 Καὶ ἀπῆλθεν καὶ ἤρξατο κηρύσσειν ἐν τῇ Δεκαπόλει ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· καὶ πάντες ἐθαύμαζον.
21 Καὶ διαπεράσαντος τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ πλοίῳ πάλιν εἰς τὸ πέραν, συνήχθη ὄχλος πολὺς ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ ἦν παρὰ τὴν θάλασσαν.
22 Καὶ ἰδού, ἔρχεται εἷς τῶν ἀρχισυναγώγων, ὀνόματι Ἰάειρος, καὶ ἰδὼν αὐτὸν πίπτει πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ 23 καὶ παρεκάλει αὐτὸν πολλά, λέγων ὅτι «Τὸ θυγάτριόν μου ἐσχάτως ἔχει· ἵνα ἐλθὼν ἐπιθῇς αὐτῇ τὰς χεῖρας ὅπως σωθῇ, καὶ ζήσεται.» 24 Καὶ ἀπῆλθεν μετ᾿ αὐτοῦ. Καὶ ἠκολούθει αὐτῷ ὄχλος πολύς, καὶ συνέθλιβον αὐτόν.
The hemorrhage
25 Καὶ γυνή τις οὖσα—ἐν ῥύσει αἵματος ἔτη δώδεκα, 26 καὶ πολλὰ παθοῦσα ὑπὸ πολλῶν ἰατρῶν, καὶ δαπανήσασα τὰ παρ᾿ αὐτῆς πάντα, καὶ μηδὲν ὠφεληθεῖσα ἀλλὰ μᾶλλον εἰς τὸ χεῖρον ἐλθοῦσα—27 ἀκούσασα περὶ τοῦ Ἰησοῦ, ἐλθοῦσα ἐν τῷ ὄχλῳ ὄπισθεν ἥψατο τοῦ ἱματίου αὐτοῦ. 28 (Ἔλεγεν γὰρ ὅτι «Κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι, σωθήσομαι.») 29 Καὶ εὐθέως ἐξηράν-θη ἡ πηγὴ τοῦ αἵματος αὐτῆς, καὶ ἔγνω τῷ σώματι ὅτι ἴαται ἀπὸ τῆς μάστιγος. 30 Καὶ εὐθέως ὁ Ἰησοῦς, ἐπιγνοὺς ἐν ἑαυτῷ τὴν ἐξ αὐτοῦ δύναμιν ἐξελθοῦσαν, ἐπιστραφεὶς ἐν τῷ ὄχλῳ ἔλεγεν, «Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων;» 31 Καὶ ἔλεγον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, «Βλέπεις τὸν ὄχλον συνθλίβοντά σε, καὶ λέγεις, ‹Τίς μου ἥψατο;› » 32 Καὶ περιεβλέπετο ἰδεῖν τὴν τοῦτο ποιήσασαν. 33 Ἡ δὲ γυνή, φοβηθεῖσα καὶ τρέμουσα, εἰδυῖα ὃ γέγονεν ἐπ᾿ αὐτῇ, ἦλθεν καὶ προσέπεσεν αὐτῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. 34 Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· «Θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέν σε. Ὕπαγε εἰς εἰρήνην καὶ ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου.»
The dead girl
35 Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος, ἔρχονται ἀπὸ τοῦ ἀρχισυναγώγου, λέγοντες ὅτι «Ἡ θυγάτηρ σου ἀπέθανεν. Τί ἔτι σκύλλεις τὸν διδάσκαλον;» 36 Ὁ δὲ Ἰησοῦς εὐθέως ἀκούσας τὸν λόγον λαλού-μενον λέγει τῷ ἀρχισυναγώγῳ, «Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε.» 37 Καὶ οὐκ ἀφῆκεν οὐδένα αὐτῷ συνακολουθῆσαι, εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, τὸν ἀδελφὸν Ἰακώβου. 38 Καὶ ἔρχε-ται εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἀρχισυναγώγου καὶ θεωρεῖ θόρυβον—κλαίοντας καὶ ἀλαλάζοντας πολλά. 39 Καὶ εἰσελθὼν λέγει αὐτοῖς· «Τί θορυβεῖσθε καὶ κλαίετε; Τὸ παιδίον οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει.» 40 Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ. Ὁ δὲ ἐκβαλὼν πάντας, παραλαμβάνει τὸν πατέρα τοῦ παιδίου καὶ τὴν μητέρα, καὶ τοὺς μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ εἰσπορεύεται ὅπου ἦν τὸ παιδίον ἀνακείμενον. 41 Καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς τοῦ παιδίου λέγει αὐτῇ, «Ταλιθά, κοῦμι,» ὅ ἐστιν μεθερμηνευό-μενον, «Τὸ κοράσιον, σοὶ λέγω, ἔγειραι.» 42 Καὶ εὐθέως ἀνέστη τὸ κοράσιον καὶ περιεπάτει (ἦν γὰρ ἐτῶν δώδεκα). Καὶ ἐξέστησαν ἐκστάσει μεγάλῃ. 43 Καὶ διεστείλατο αὐτοῖς πολλὰ ἵνα μηδεὶς γνῷ τοῦτο, καὶ εἶπεν δοθῆναι αὐτῇ φαγεῖν.