Vivemos por fé
1Pois então, sabemos que mesmo que a nossa casa terrestre, tipo tenda, venha a ser destruída, temos uma moradia da parte de Deus eterna nos céus (não uma casa feita com mãos). 2De fato, nesta tenda gememos, ansiando por estar vestidos da nossa habitação celestial; 3já que, obviamente, uma vez vestidos, não seremos encontrados nus. 4Sim, estar nesta tenda é mesmo uma opressão, e por isso gememos – não tanto para querermos ser despidos, e sim para sermos revestidos, para que o mortal seja tragado pela Vida.
5Ora, é Deus que nos preparou para esse mesmo propósito, o qual nos deu também o Espírito como penhor. 6Assim, estamos sempre confiantes, mesmo sabendo que, enquanto habitamos no corpo, estamos longe do Senhor 7– pois andamos por fé, não por vista – 8aliás, estamos mesmo confiantes ao preferir deixar este corpo e estar em casa com o Senhor. 9Sim, por isso nos esforçamos para sermos agradáveis a Ele (quer em casa, quer ausentes). 10Porque é necessário que todos nós sejamos expostos perante o tribunal de Cristo, para que cada um receba o que merece pelas coisas que fez por meio do corpo, quer boas, quer más. 11Então, conhecendo a intimidação do Senhor, procuramos convencer as pessoas.
Para que Cristo morreu
Somos bem conhecidos a Deus, e espero estarmos assim a vossas consciências também. 12Ora, não estamos nos recomendando a vocês novamente, mas estamos dando ocasião a vocês de se orgulharem acerca de nós, para que tenham resposta aos que se vangloriam na aparência e não no coração.
13Se estamos ‘fora de si’, é por Deus; se somos sensatos, é por vocês. 14Porque o amor de Cristo nos controla, tendo chegado a esta conclusão: já que um morreu por todos, segue-se que todos morreram. 15E Ele morreu por todos, para que os que agora vivem não vivam mais para si mesmos, mas para Aquele que por todos morreu e foi ressuscitado.
Somos embaixadores de Cristo
16Pois então, de agora em diante, a ninguém consideramos segundo a carne – mesmo que já ‘conhecíamos’ Cristo dessa forma, agora não mais o conhecemos assim – 17pois então, se alguém está em Cristo, é nova criação; as coisas velhas já passaram; eis que tudo se fez novo. 18E esse ‘tudo’ provém de Deus, que nos reconciliou consigo mesmo por meio de Jesus Cristo e nos deu o ministério da reconciliação; 19a saber, que em Cristo Deus estava reconciliando consigo o mundo, não lhes imputando as suas transgressões, e confiando a nós a mensagem dessa reconciliação.
20Portanto, somos embaixadores de Cristo, como se Deus estivesse fazendo o Seu apelo por nosso intermédio. Da parte de Cristo vos suplicamos: Reconciliem-se com Deus! 21Porque Ele[P] transformou em pecado por nós Aquele[F] que não conheceu pecado, para que nEle nos tornássemos justiça de Deus.
Texto Bíblico no Original em Grego
Greek Text F35 - Family 35 | Família 35
5:1 5Οἴδαμεν γὰρ ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ Θεοῦ ἔχομεν (οἰκίαν ἀχειροποίητον), αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 2 Καὶ γὰρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, τὸ οἰκητήριον ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες· 3 εἴ γε καὶ ἐνδυσάμενοι οὐ γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα. 4 Καὶ γὰρ οἱ ὄντες ἐν τῷ σκήνει στενάζομεν βαρούμενοι—ἐφ᾿ ᾧ οὐ θέλομεν ἐκδύσασθαι, ἀλλ᾿ ἐπενδύσασθαι· ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς.5
5 Ὁ δὲ κατεργασάμενος ἡμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο Θεός, ὁ καὶ δοὺς ἡμῖν τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος. 6 Θαρροῦντες οὖν πάντοτε, καὶ εἰδότες ὅτι ἐνδημοῦντες ἐν τῷ σώματι ἐκδημοῦμεν ἀπὸ τοῦ Κυρίου 7—διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ διὰ εἴδους—8 θαρροῦμεν δὲ καὶ εὐδοκοῦ-μεν μᾶλλον ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος καὶ ἐνδημῆσαι πρὸς τὸν Κύριον. 9 Διὸ καὶ φιλοτιμούμεθα (εἴτε ἐνδημοῦντες εἴτε ἐκδημοῦντες) εὐάρεστοι αὐτῷ εἶναι. 10 Τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερω-θῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος, πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν. 11 Εἰδότες οὖν τὸν φόβον τοῦ Κυρίου, ἀνθρώπους πείθομεν.
Θεῷ δὲ πεφανερώμεθα· ἐλπίζω δὲ καὶ ἐν ταῖς συνειδήσεσιν ὑμῶν πεφανερῶσθαι. 12 Οὐ γὰρ πάλιν ἑαυτοὺς συνιστάνομεν ὑμῖν, ἀλλὰ ἀφορμὴν διδόντες ὑμῖν καυχήματος ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα ἔχητε πρὸς τοὺς ἐν προσώπῳ καυχωμένους καὶ οὐ καρδίᾳ.
13 Εἴτε γὰρ ἐξέστημεν, Θεῷ· εἴτε σωφρονοῦμεν, ὑμῖν. 14 Ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἡμᾶς, κρίναντας τοῦτο· ὅτι εἰ εἷς ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἄρα οἱ πάντες ἀπέθανον· 15 καὶ ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν, ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ πάντων ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι.
16 Ὥστε, ἡμεῖς ἀπὸ τοῦ νῦν οὐδένα οἴδαμεν κατὰ σάρκα—εἰ δὲ καὶ ἐγνώκαμεν κατὰ σάρκα Χριστόν, ἀλλὰ νῦν οὐκέτι γινώσκομεν—17 ὥστε, εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν· ἰδού, γέγονεν καινὰ τὰ πάντα. 18 Τὰ δὲ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς ἑαυτῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς, 19 ὡς ὅτι Θεὸς ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ, μὴ λογιζόμενος αὐτοῖς τὰ παραπτώματα αὐτῶν, καὶ θέμενος ἡμῖν τὸν λόγον τῆς καταλλαγῆς.
20 Ὑπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν, ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν. Δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ· Καταλλάγητε τῷ Θεῷ. 21 Τὸν γὰρ μὴ γνόντα ἁμαρτίαν, ὑπὲρ ἡμῶν ἁμαρτίαν ἐποίησεν, ἵνα ἡμεῖς γενώμεθα δικαιοσύνη Θεοῦ ἐν αὐτῷ.